Radio Cafe Podcast - پادکست راديو کافه

شکارچی خوبی هستی؟

March 25, 2022 Pouria Abdipour Episode 19
Radio Cafe Podcast - پادکست راديو کافه
شکارچی خوبی هستی؟
Show Notes Transcript

ببینم،

اگه یه شانس یا یه  فرصت برای رسیدن به همه ی اون چیزهایی که تو زندگی میخوای، داشته باشی

تو اون لحظه ی مهم تصمیم گیری

ریسک میکنی و میری دنبال شانس و فرصتی که در اختیارت گذاشتن؟

یا با درنگ کردن و ترسیدن، اجازه میدی اون فرصت از دست سر بخوره و از بین بره؟!

اثر:
پوریا عبدی پور

سلام من پوریا عبدی پور هستم و به شدت اعتقاد دارم اگه اهل کتاب خوندن نیستیم، دیگه محیط و آدمها و اتفاقهای اطراف و این دنیا رو که میتونیم مطالعه کنیم…

اصلا چرا کتاب میخونیم؟ اگه اهل کتاب خوندن نیستیم، چرا لازمه که دیگه حداقل محیط اطرافمون رو مطالعه کنیم؟

اگه تقریبا از همه مون این سؤال پرسیده بشه، جوابمون، عموما یکی یا هر دوی این موردهایی که الان خدمتتون عرض میکنم خواهد بود…

ما مطالعه میکنیم، تا دانش و بیشنمون رو افزایش بدیم… تا تجربه های دیگران رو بدون اینکه خودمون تجربه شون کرده باشیم، لمس کنیم؛ تا بتونیم از این تجربه ها تو زندگی های خودمون استفاده کنیم… تا با کیفیت بالاتری زندگی کنیم و حتی هزینه ی کمتری بابت اشتباههایی که توی زندگی ازمون سر میزنه، بپردازیم…

شالوده ی این اپیزود بر اساس آهنگ Lose yourself آقای Eminem و نکته های بسیار مهمی که توی آهنگش بهشون اشاره میکنه، گذاشته شده…

ببینم،

اگه یه شانس یا یه  فرصت برای رسیدن به همه ی اون چیزهایی که تو زندگی میخوای، داشته باشی

تو اون لحظه ی مهم تصمیم گیری

ریسک میکنی و میری دنبال شانس و فرصتی که در اختیارت گذاشتن؟

یا با درنگ کردن و ترسیدن، اجازه میدی اون فرصت از دست سر بخوره و از بین بره؟!


*******

میدونین؟ پدر و مادرهای همه مون، هر چقدر هم که با بینش و مسؤول باشن، نهایتا تا بیست و دو - سه سالگی مون، میتونن تربیتمون کنن… 

چون با شتاب و سرعتی که اینترنت به زندگی همه مون داده، برای خیلی هامون بسیار سخته که خودمون رو آدم های به روزی نگه داریم!

همونطور که میدونین، یکی از نکاتی که رفاه نسبی ما رو در زندگی تضمین میکنه، اینه که تا پیش از ۳۰ سالگی، یه تخصص کاری توی رزومه مون داشته باشیم؛ (این خیلی مهمه ها! … تکرار) و اگه مثلا تو ۲۲-۲۳ سالگی از پدر و مادرمون بپرسیم، پدر جان، مادر جان، به نظرتون با توجه به شرایط آینده ی دنیا، برم تو زمینه های متاورس و ارزهای مجازی تخصص کسب کنم یا دانش توسعه و همکاری بین المللی رو انتخاب کنم؟ فکر میکنین جواب اکثرشون چیه؟


کمی مکث میکنن، بهت خیر میشن، با یه تبسم و حالت عارفانه میگن:

عزیزم، ببین قلبت چی میگه!

برو دنبال عشقت!

خب، چشم!

ولی من برای مشورت کردن اومدم پیشتون واقعا هیچ پیشنهادی ندارین؟ هیچی؟!


بله، 

خودمون هم اگه یه روزی ازدواج کنیم، ۲۰-۲۵ سال بعد، شاید نتونیم شرایط دنیای اون موقع رو درک کنیم و به بچه ها مون مشورت بدیم!


در نتیجه، باید این موضوع رو همه مون درک کنیم، که مادر و پدرهامون، نهایتا تا سن ۲۲-۲۳ سالگی میتونن تربیتمون کنن، دیگه از این سن تا آخر عمر، مسؤولیت تربیتمون روی دوش خودمون هستش…


دیگه خودمون باید حواسمون به نقاط ضعف و قوت و پرورش خودمون باشه!


از یه سنی به بعد دیگه خودمون باید یاد بگیریم که چجوری شریک احساسی خوبی باشیم…

چجوری همسر خوبی باشیم…

چجوری شهروند مسئولیت پذیری باشیم…

چیکار کنیم تا در هر شرایط رفتار درست رو از خودمون بروز بدیم؟


قصه از اینجا شروع میشه… 

برای ترتبیت خودمون، باید شکارچی خوبی باشیم… باید همیشه حواسمون به نشانه ها و درسهایی که از اتفاقهایی که تو محیط اطرافمون میافتن باشه، تا ازشون نتیجه گیری کنیم و توی خودمون نهادینه شون کنیم…

یه کتاب قدیمی هست به اسم سفر به دیگر سو از آقای کارلوس کاستاندا… 

توی این کتاب که حتما پیشنهاد میکنم بخونیدش، کارلوس جوان برای رساله ی تحقیقی دکتراش به آمریکای مرکزی میره و با پیرمرد سرخپوستی به نام دون خوان، به جنگل میزنه تا چیزهای زیادی ازش یاد بگیره…


یه جا، دون خوان به کارلوس میگه از راه رفتن خسته شدم، برو یه جای مناسب برای نشستنمون پیدا کن…


جالب بود که یک فارق التحصیل مدرک دکترا از دانشگاه معتبر دنیا در رشته ی مردم شناسی، نمیدونست جای مناسب برای نشستن، چجور جایی هستش!

 پس، فهمید که هنوز چیزهای خیلی زیادی هستن که باید یاد بگیره و یکی از چیزها، این بود که بتونه شکارچی خوبی باشه!


لازمه ی شکارچی بودن، اینه که چیزهای زیادی بدونیم… برای اینکه شکارچی بشیم، باید یاد بگیریم که دنیا رو به چندین روش مختلف ببینیم… باید  درک کنیم که میتونیم و حتما باید بتونیم این قابلیت رو توی خودمون بوجود بیاریم که دنیا رو از دید آدمها و پدیده های دیگه ببینیم…


اولین نکته اینه که نترسیم… ترسو نباشیم…


از شکستهای بزرگ نترس… درست شنیدی… از شکستهای بزرگ نترس…

امروز ادامه ی روزهای باقیمونده ی زندگیته… و اونقدر هم که فکر میکنی، خیلی ترسناک نیست…

اون بیرون، یه دنیای جدید انتظارت رو میکشه… دنیایی که خیلی هم عادلانه نیست…

و

تو فقط یک بار زندگی میکنی! پس کارهایی رو بکن که دوستشون داری…

ریسک کن… مثل یه حرفه ای شانسها و احتمالهای مختلف رو امتحان کن… حساب شده ریسک کن… از شکست نترس…


میدونین؟ به نظر من آدم محتاط وجود نداره… 

چون همه ی ما اصلا با ریسک به دنیا میایم…

وقتی که پدر و مادرهامون تصمیم به بچه دار شدن گرفتن، اصلا گارانتی ای وجود نداشت که بچه سالم به دنیا بیاد… اصلا گارانتی ای نیست که بچه زنده به دنیا بیاد… اما اونها باز هم امیدوارانه تلاش کردن…

خود زندگی کردن یه ریسک هستش…

همه ی ما روزانه به زندگی ای ادامه میدیم و براش خودمون رو میکشیم و به سختی میاندازیم، در حالیکه میدونیم آخرش قراره که بمیریم… اگه این ریسک نیست، پس چیه؟


من برای شکارچی بودن و ریسک کردن، یه مثال شخصی دارم… دوست دارین بشنوینش؟


تصور کنید که شما و قبیله تون روی یک دشت‌،‌ بالای یک کوه بلند که مثل یه جزیره، دور تا دورش دره هست و هیچ راهی به پایین کوه نداره، به دنیا اومدین و مشغول زندگی هستین…

تمام خانواده و قبیله از آغاز تا پایان زندگی توی همون دشت زندگی میکنن و در حقیقت دنیایی غیر از دشتی که در کنار عزیزانشون دارن توش زندگی میکنن رو نمیشناسن!

ققنوس بزرگ و زیبایی، سالی یک بار برای رسیدن به مقصدش بی خبر میاد و از کنار اون کوه گذر میکنه… 


شما و چند تا از دوستهای دوران کودکی تون، از همون بچگی عادت داشتین که منظره ی زیبا و با شکوه پرواز اون ققنوس رو از کنار محل زندگیتون مشاهده کنین…

تا اینکه بزرگ میشید و محل زندگیتون براتون کوچیک میشه… دیگه نه هوای اونجا لطافت خودش رو داره… نه کار کردن بهتون لذتی میده و نه حتی معاشرت با دیگران لطفی داره!


تا اینکه یه روز تصمیم میگیرید خودتون رو برای رفتن آماده کنید… ققنوس با شکوه میاد تو ذهنتون… تصمیم میگیرید که شکارچی بشید… تصمیم میگیرید زبان طبیعت و باد رو یاد بگیرید… تصمیم میگیرید زبان نشانه ها رو بشناسید تا متوجه نزدیک شدن ققنوس به محل زندگیتون بشید… تصمیم میگیرید که روی توانمندیهای خودتون بیشتر کار کنید… 


تمام این مدت، همون دوستهای بچگیتون که کنار شما از دیدن منظره پرواز و گذر کردن ققنوس لذت میبردن، مسخره تون میکنن که این کاری که میخواید بکنید، خیلی احمقانه ست و تا بحال کسی نبوده که این حماقت رو مرتکب بشه…


تا اینکه

یه روز، نشانه ها بهتون میگن که وقتشه… خودت رو آماده میکنی… کوله پشتیت رو میبندی… اما همزمان دو دلی… اگه بپرم و نتونم به ققنوس برسم چی؟ سقوط میکنم و میمیرم… اگه شرایط جایی که ققنوس میخواد اونجا بره، از اینجا بدتر باشه چی؟ و خیلی احتمالات دیگه…


ولی شما دوست دارید، چیزهای دیگه رو هم تجربه کنید… میخواید بدونید دنیا، جای دیگه چجوریه؟ آدمهای جاهای دیگه چجورین؟


پس تصمیم عزمتون رو جزم میکنید و کوله پشتی تون رو میبندید…


کمین میکنید و منتظر لحظه ی مناسب میشید… ققنوس رو از دور میبینید که داره نزدیک میشه؛ تمام انرژیتون رو جمع میکنید و سر زمان مناسب، با تمام وجود به سمت محل طلاقی مسیر خودتون و ققنوس می دوید؛ موقع دویدن دیگه به هیچ چیزی جز رسیدن به ققنوس فکر نمیکنید… و در نهایت میپرید و از شانس خوب، روی نقطه ی درست، روی پشت ققنوس فرود میاید…

برای اولین بار پرواز رو تجربه میکنید… از همین اولش به خودتون افتخار میکنید که دارید چیزی رو تجربه میکنید که دور و بری هاتون اصلا هیچ ایده ای راجع بهش ندارن… به دیوانه بودن خودتون افتخار میکنید و کیف میکنید از اینکه دارید میرید که مسیر هیجان انگیز میسر افسانه ی شخصیتون رو ادامه بدید…

*********

یه تست هوش قدیمی هست که ماها رو به چالش میکشه که نُه تا نقطه رو باید با چهار تا خط صاف و بدون بلند کردن قلم از روی کاغذ به هم متصل کنیم…  امتحانش کنین…


تنها راه انجام دادن اینکار اینه که، خارج از چارچوب فکر کنید و عمل کنید… باید از اون نقاط بزنید بیرون…

پس، از اینکه از چارچوب و عرف بزنی بیرون، نترس…

از اینکه رؤیاهای بزرگی داشته باشی و بابت عملی کردنشون شکست بخوری، نترس!

آرزوهای بزرگ داشته باش…


اما یادت نره که آرزوهای بزرگ، بدون هدف داشتن، فقط یه سری آرزو هستن…

و

وقتی آرزوها رو صرفا در حد آرزو نگه داری، همون آرزوها باعث سرخوردگی و افسردگیت میشن…

غربی ها یه مثال قدیمی قشنگ دارن که میگه:

وقتی میمیریم و دارن دفنمون میکنن، یه سری شبح و روح هم میان و از سر اجبار باهامون دفن میشن…

اینها اشباح آرزوها و کارهایی هستن که دوست داشتیم انجامشون بدیم، اما انجامشون ندادیم…

و دقیقا همینها، از همون لحظه ی دفن، ازمون طلبکار میشن که چرا نذاشتی ما به دنیا بیایم؟ 

چرا حق تجسم داشتن رو از ماها گرفتی؟ چرا نسبت به ما اینقدر ظالم بودی و نذاشتی کنارت زندگی کنیم؟

و 

دقیقا همینجاست که ماها هیچ جوابی براشون نداریم و با شرمندگی و افسوس به زندگی پس از مرگمون ادامه میدیم…


شما چه خواسته ها و آرزوهایی دارین که ممکنه زمان مرگ، بهشون بدهکار بشید؟ بهتر نیست الان، تو همین تعطیلات سال نو که زمان بیشتری در اختیار دارید، بهشون بیشتر فکر کنید و براشون هدفگذاری کنید؟


************

برای زندگیت هدف بذار… هدفهای سالانه داشته باش…

امسال باید چیکارا کنی؟ 

چه کارهایی رو از خیلی قبل تر ها دوست داشتی که انجامشون بدی و هنوز انجامشون ندادی؟!

امسال برای اونها هدف بذار… با خودت شرط کن حتی اگه دنیا به آخرش هم برسه، امسال دیگه باید انجامشون بدی…

فکر میکنید چرا اکثر ما آدمها از مرگ میترسیم؟

دوست مذهبی و مؤمنی دارم که به شدت آرزوی شهادت داشت… 

تا اینکه یه روز به علت عارضه ای که براش بوجود اومده بود مجبور بود عمل جراحی سختی رو انجام بده… خودش تعریف میکنه که قبل از عمل، تقریبا با التماس از پزشک جراحش داشت خواهش میکرد که اون رو زنده نگه داره!!!


به نظرتون چرا این دوستم که آرزوی شهادت داشت (یعنی مرگ موضوع سختی براش نبود) برای اینکه نمیره به التماس افتاده بود؟ 


چون، ما آدمها زمانی که کارهایی رو نکردیم و هنوز آرزوهایی داریم که برامون به واقعیت تبدیل نشدن، دوست داریم زنده بمونیم…

چون هنوز کارهایی که میخواستیم رو نکردیم…

پس حالا که زنده ایم… حالا که فرصتش رو داریم، چرا ازشون غافل میشیم؟ 

امیدوارم تک تکتون ۱۲۰ سال عمر با عزت داشته باشید، اما نکنه حسرتی برای خودتون باقی بذاریم و وقتی که زمان رفتنمون فرا میرسه، با آه و افسوس با این دنیا خداحافظی کنیم!


پس برای آرزوهات هدف بذار… 

هدفهای ماهانه بذار… میدونی هدفگذاری های ماهیانه، یکی از بهترین راهها برای از بین بردن عادتهای بد و حتی نهادینه کردن عادتهای خوب هستن؟


حواست به عادتهای روزانه ت هست؟

میدونستی اگه بخوای روی اخلاقت یا حتی فرهنگت کار کنی، هدفگذاریهای روزانه بهترین شیوه انجام اینکارن؟!

  • امروز سعی کن موقع رانندگی وقتی کسی پیچید جلوت، فحش ندی!… امروز رو با خودت قرار بذار دوبله پارک نکنی… امروز اصلا بوق نزن… 
  • ورزشکاری؟ امروز وقتی تمرین تیمیت تموم شد و همه رفتن؛ تو وایسا و ۱۰ دقیقه بیشتر تمرین کن…

نمیدونی هدفهای کوچیک و روزانه چه قدرتی رو میتونن درونت بوجود بیارن…


درک کن که برای رسیدن به این هدفها، باید نظم داشته باشی و پشتکار به خرج بدی…

برای هر هدفی توی زندگی باید نظم داشته باشی، باید براش با پشتکار تلاش کنی…

هیچکدوم از ماها برای شکست خوردن برنامه ریزی نمیکنیم…

دلیل اصلی موفق نشدنمون اینه که، برنامه ریزی نمیکنیم و شکست میخوریم!


زبیگنیو برژینسکی، یکی از خفن ترین استراتژیستهای تاریخ و مشاور امنیت ملی رئیس جمهور کارتر، نظری در مورد ما ایرانیها داره که بسیار قابل تأمل هستش!

برژینسکی میگه: ایرانیها آدمهای بسیار باهوش و با پشتکاری هستن؛ اما ایراد اصلی شون اینه که برنامه ریزی بلد نیستن و برنامه ریزی ندارن…

برای کنترل ایرانیها، بهترین کار اینه که ترتیبی بدیم، تا منزوی باشن و با کسی متحد نشن…

چون در غیر این صورت، میتونن دنیا رو فتح کنن…


*****************

پس سخت تلاش کردن همراه با برنامه ریزی، همیشه جواب میده…

آدمهای خیلی موفق، آدمهایی هستن که خیلی سخت تر از من و شما دارن تلاش میکنن… اونها در عین حال، خیلی هوشمندانه تلاش میکنن…

پس هوشمندانه تلاش کن… 

اگه داری خیلی سخت تلاش میکنی، دلیل نمیشه که دستاورد بیشتری هم داشته باشی…

بین فعالیت کردن و پیشرفت کردن، یه دنیا فاصله ست… حواست باشه که اشتباه نگیریشون…


همه مون در نهایت، یه شغلی تو این دنیا داریم

یکی مهندسه، یکی پرستاره، یکی حسابداره، یکی معلمه، یکی کارگره، یکی واعظه و…

اما همه مون، خودخواهانه ترین کاری که میتونیم انجام بدیم، اینه که به یکی دیگه کمک کنیم…

چرا؟ چون هیچ گربه ای در راه رضای خدا موش نمیگیره!

همه مون، اگه با خودمون صادق باشیم، در اصل برای حال خوب خودمونه که کمک مکنیم…

چون با اینکار حس بهتری نسبت به خودمون خواهیم داشت… چون با اینکار عزت نفسمون رو افزایش میدیم… 

چون با افزایش عزت نفسمونه که دیگه قدر خودمون رو بیشتر میدونیم…

چون وقتی قدر خودمون رو بیشتر میدونیم، دیگه حاضر نیستیم کارهایی که حال خوبمون رو ازمون میگیرن، انجام بدیم و با آدمهایی که بهمون انرژی منفی میدن، معاشرت کنیم…

چون

وقتی حالمون خوبه، بیشتر برای خودمون و هدفهامون تلاش میکنیم…

پس احتمالا بیشتر پیشرفت میکنیم… چون* وقتی پیشرفت میکنیم، حالمون بهتره…

وقتی حالمون بهتره، بیشر به بقیه کمک میکنیم…

و… این چرخه همینطوووووور ادامه داره….


برای این هستش که میگم: خودخواهانه ترین کاری که میتونیم انجام بدیم، اینه که به بقیه کمک کنیم…


*****************

لطفا یه قرار با خودمون بگذاریم که یادمون نره، برای اینکه چیزی رو داشته باشیم که تا بحال نداشتیم، باید کاری رو انجام بدیم که تا حالا انجام ندادیم!

لطفا فراموش نکنیم که شکست هم یکی از اجزای اصلی مسیر رسیدن به موفقیت هستش و اگه تا بحال تو کاری شکست نخوردیم، یعنی در اصل کار خاصی نکردیم…


زندگی همه مون با ریسک کردن و دنبال شانسهامون رفتن هستش که معنا پیدا میکنه؛ و

بزرگترین ریسک این هستش که اصلا ریسک نکنیم… (همونطور که اول این اپیزود عرض کردم، منظورمون حرفه ای ریسک کردن هستش، نه اینکه یک تنه به قلب لشگر بزنیم!)


استیو هاروی، مجری بسیار معروف، محبوب و در عین حال پرکار و ثروتمند آمریکایی، خیلی سال پیش به همراه دوست دخترش به یه بار میره و پنجاه دلار میده تا بتونه روی صحنه بره و استند آپ کمدی کنه…

آخر شب وقتی تو مسیر برگشت بودن، استیو یه دفعه میزنه زیر گریه! 

دوست دخترش که تعجب کرده بود، ازش میپرسه چیه؟ برای پنجاه دلاری که برای استند آپ کمدی پرداختی، ناراحتی؟


استیو اشکهاش رو پاک میکنه و میگه نه! امشب اون چیزی که همه ی عمر دنبالش بودم و نمیدونستم چی هستش رو پیدا کردم… امشب خیلی خوشحالم… دارم از خوشحالی گریه میکنم…


دقیقا، صبح روز بعد، استیو از کارش استعفا میده و میره دنبال عشقش که استند آپ کمدی بوده…

استیو میگه، 

این اصلا ریسک عاقلانه ای نبود و اما داشتم عشق و آرزوم رو دنبال میکردم… سه سال آزگار از این بار به اون بار آواره بودم و داشتم تلاش میکردم که مخاطبهام رو پیدا کنم… پولی نداشتم و مجبور شدم سه سال تو ماشینم بخوابم!…


بعد از سه سال، از نیویورک بهم زنگ زدن و من رو به اجرای یه برنامه دعوت کردن و از همونجا روند پیشرفتم شروع شد و دلیل پرکاریم تو همه ی دوران کاریم، این هستش که دارم با کارم عشق میکنم…


*******************

خودمون چی؟

* وجودش رو داریم که رؤیا پرداز باشیم؟ وقتی بدنمون کوفته و خسته ی تمرین و کار طاقت فرساست کم نیاریم و همچنان به تلاش هوشمندانه مون ادامه بدیم؟

  • وجودش رو داریم که واقعا خودمون، شخصیتمون، قابلیتهامون، نقاط قوت و ضعفمون رو بشناسیم و بعد، برای ساختن ورژن بهتری از خودمون تلاش کنیم؟
  • وجودش رو داریم، وقتی تلاش کردیم و موفق شدیم؛ نسبت به جامعه مون مسؤول باشیم و هزینه هاش رو بدیم؟ یا ترجیح میدیم مثل خیلی از سلبریتیها، مزایای شهرت برامون مهمتر باشن؟
  • وجودش رو داریم وقتی ازدواج کردیم یا وارد یه رابطه ی احساسی شدیم، متعهد باشیم؟
  • اینقدر آدم با کیفیتی هستیم که وقتی به یه دانش جدید یا یک نکته مهم واقف میشیم، سخاوتمندانه اون رو با بقیه در میون بذاریم و توی پربار کردن خرد جمعی جامعه مون سهیم باشیم؟
  • جرأتش رو داریم که خودمون رو شهروند مسؤولی در نظر بگیریم و برای اینکه در کنار هموطنهامون جامعه ی بهتری داشته باشیم، روی کیفیتهای خودمون بیشتر کار کنیم؟
  • آدمش هستیم بعد از تموم شدن این اپیزود، بریم سراغ لیست Following های اینستاگراممون و همه ی اونهایی که با پستهاشون یه سری خزئبلات که فقط وقت با ارزشمون رو میگیرن و مغزمون رو با چرند و پرند درگیر میکنن، Unfollow کنیم؟

****************************

در انتها، من پوریا عبدی پور، از اینکه مثل همیشه خودتون رو با انتخاب اپیزودهای رادیو کافه به چالش میکشید، بسیار ازتون ممنونم و بهتون افتخار میکنم…


لطفا خیلی خودتون رو دوست داشته باشید

لطفا خیلی قدر خودتون رو بدونید

یه دونه بیشتر از شما تو این دنیا نیست و صد در صد لیاقت این رو دارید که بهترین ورژن خودتون باشید


شما، بی همتایید



فعلا