Radio Cafe Podcast - پادکست راديو کافه

موفقیت؛ واژه ای به تعداد همه آدمها

May 15, 2022 Pouria Abdipour Episode 22
Radio Cafe Podcast - پادکست راديو کافه
موفقیت؛ واژه ای به تعداد همه آدمها
Show Notes Transcript

سلام، من پوریا عبدی پور هستم… 

این اپیزود اختصاص داره به تعریف دقیق و درست موفقیت؛ و همینطور مرور موردهایی که شانس موفق شدن همه ماها رو بسیار بیشتر میکنن…

با ما باشید


اثر:
پوریا عبدی پور

سلام، من پوریا عبدی پور هستم… 

ماها توی جوامعمون یه کرات واژه موفقیت رو به کار میبریم و فکر میکنیم که معنای اون رو هم میدونیم… معنای کلی موفقیت از دید اکثریت ماها با واژه هایی مثل پول، موقعیت، شهرت و قدرت شکل گرفته…

همانطور که میدونید، یکی از رمزهای موفقیت این هستش که یاد بگیریم و به خاطر داشته باشیم، که کلمات و لغات معنا دارند… اما اگه یه نگاه به فرهنگ لغت بیاندازیم، متوجه میشیم که اوه اوه … موضوع خیلی پیچیده تر از این حرفهاست… 

وقتی به فرهنگ لغات مراجعه میکنیم؛ موفقیت دیگه اون واژه ی سخت و پیچیده ای که خیلی از فیلمها، روزنامه ها، کتابها و حتی مجلات با آب و تاب ازش تعریف میکنن، نیست… 

درسته، تعریفی که فرهنگ لغات از موفقیت ارائه میده، در حقیقت یه موضوع خیلی خنثی تر و کم ارزش تری از اون چیزهایی هستش که به خوردمون دادن و توی مغزهای ماها نهادینه شده!

پس، این اپیزود اختصاص داره به تعریف دقیق و درست موفقیت؛ و همینطور مرور موردهایی که شانس موفق شدن همه ماها رو بسیار بیشتر میکنن…

با ما باشید

*****************


موفقیت صرفا به این معناست که هر کاری رو به درستی انجام بدیم و توی انجام اون مهارت داشته باشیم…

که این موضوع دامنه زیادی از فعالیتها رو در بر میگیره… 

کارهایی مثل: دویدن، ورزش کردن، بوجود آوردن و فروش خدمات استارتاپی و خییییلی چیزهای دیگه…

اما نکته ی عجیب داستان این هستش که کارهایی مثل: گوش دادن فعالانه، توجه کردن به شریک احساسی و فرزندانمون، مهربان بودن با غریبه ها، توانایی درگیر کردن ذهنمون با ایده های جذاب و روابط معنادار و حتی دانستن زمان مناسب در آغوش گرفتن کسی که توی اون لحظه ی خاص به اون آغوش نیاز داره هم موفقیت محسوب میشن!


هر کسی، هر چقدر هم که ادعا داشته باشه، نمیتونه توی همه ی زمینه ها، توی زندگیش موفق باشه… 

بله، کار آسونی نیست که بتوانیم همزمان توی شغلمون و روابط احساسی ای که با اعضای خانواده مون داریم، موفق باشیم… 

همینطور، اصلا کار آسونی نیست که مشهور باشیم و در عین حال آدم کاملی هم باشیم… 

به این دلیل که ذات و ماهیت زندگی اینه که همیشه باید چیزی رو فدای چیز دیگه ای کنیم… 

موفقیت، رویداد بسیار فوق العاده ایه! اما خیلی بهتره که برای رسیدن به موفقیت مسیر افسانه ی شخصی خودمون رو طی کنیم و خیلی خودمون رو درگیر مسیر زندگی آدمهای دیگه نکنیم… چرا که فقط و فقط با طی کردن مسیر زندگی خودمونه که میتونیم اون بهره ای که واقع دلمون میخواد از زندگی مون ببریم و اون موقع ست که واقعا از ته دل خوشحال و خوشبختیم…


 Earl Nighthingale نویسنده ی آمریکایی، تعریف منطقی ای از موفقیت داره. ایشون میگه:

موفقیت مشاهده ی روند پیشرفت در مسیر رسیدن به یک هدف یا یک ایده آل ارزشمند هستش…

اما اگه بخوایم واقعا زندگی کنیم و همزمان موفق هم باشیم؛ میتونیم بگیم:

موفقیت اجرای پیروزمندانه ی یک نقشه یا برنامه ی از پیش تعیین شده است که در طول یک زمان طولانی انجام میشه؛ درحالیکه اجرای این برنامه همزمان حال خوبی هم به ما بده…

مثل اینه که ورزش کردن رو با هدف سلامتی و در عین حال کاهش وزنمون شروع کنیم و مثلا تصمیم داشته باشیم که با ورزش و رژیم غذایی صحیح، ظرف شش ماه ۱۰ کیلو وزنمون رو کم کنیم… 

وقتی که برنامه ی غذایی صحیحی رو داشته باشیم که خیلی ما رو گرسنه نمیگذاره، مواد مغذی لازم بدنمون رو بهمون میرسونه، همزمان با ورزش کردن روند پیشرفتمون رو میبینیم و مشاهده میکنیم که روز به روز سایز و وزنمون داره کمتر میشه، به این علت که برنامه های غذایی و ورزش درستی رو انتخاب کردیم، این روند پیشرفت خیلی بیشتر بهمون میچسبه و باعث میشه که حال خوبی از اجرای اون داشته باشیم… این حال خوب، ما رو تشویق میکنه که باز هم بعد از شش ماه تغذیه صحیح و ورزشمون رو ادامه بدیم و در نهایت به جایی میرسیم که همزمان، هم اندام بسیار جذاب تری داریم و هم به دلیل تغذیه ی سالم، بدن سر حال تر و سالمتری هم داریم…

یا به عنوان مثال: این که مجبور باشیم به تنهایی فرزندمون رو بزرگ کنیم و با این وجود، فرزند مؤدب و مسؤولیت پذیری رو تربیت کنیم، خودش یک موفقیت بسیار بزرگ هستش… و این، هیچ ارتباطی به پول نداره … صرفا یک آدم با عیار هستش که میتونه از پس بزرگ کردن یک بچه ی درست و با کیفیت بر بیاد…

یک کلام… خیلی آسونتره که بگیم موفقیت چه چیزهایی نیست، تا اینکه بگیم، موفقیت چی هست!

حقیقت اینه که موفقیت، پول بیشتر نیست… موفقیت شهرت نیست… موفقیت صرفا ساختن یه کسب و کار بزرگ یا شماره یک توی یه حرفه شدن نیست… 

موفقیت، توی فعل و انفعالات شیمیایی درون مغز ما هستش که معنا پیدا میکنه… موفقیت اینه که وقتی با خودمون خلوت کردیم، راجع به خودمون چه احساسی داریم… دقیقا همون زمانی که تنها صدایی که دور و برمونه، همون صدای آرام توی سرمون هستش… 

موفقیت، جوابی هستش که توی اون لحظه ها که اون صدای آروم توی ذهنمون ازمون میپرسه، راجع به خودت چه حسی داری هستش!


اگر توی اون لحظه ها حس خوبی نسبت به خودمون داریم، اگر احساس فوق العاده ای نسبت به اونی که داریم بهش تبدیل میشیم داریم، اگه یه حس عمیق ارضای روحی از محقق شدن هدفها و برنامه هامون داریم، اون موقع ست که موفق هستیم… 

اما شما بگید، اگه تمام فاکتورهای بیرونی موفقیت، مثل ثروت، شهرت و یا حتی شماره ی یک حرفه مون بودن رو داشته باشیم و همه برامون سوت و دست و هورا بکشن، اما خودمون واقعا توی خلوت خودمون خیلی با خودمون یا دستاوردهامون حال نکنیم، آیا واقعا آدم موفقی هستیم؟!


به عنوان حیوانات پیشرفته، ما انسانها یه تفاوت اصلی با تمام موجودات دیگه ی دنیا داریم…

ما انسانها، پیشرفته ترین ماشینهایی هستیم که به راحتی میتونیم خودمون رو با شرایط وفق بدیم… 

ما آدمها، پتانسیلهای نهفته ی بسیار زیادی داریم… و اگه بخوایم یه کاری با این پتانسیلها انجام بدیم، اون وقته که شانس رسیدن به بزرگی رو داریم… اون موقع ست که تو مسیر پیشرفت و بزرگی قدم میذاریم و دقیقا توی همین مسیره که دیگه فرصت این پیش میاد تا بتونیم توی خلوت خودمون، جلوی آینه به چشمهای خودمون زل بزنیم و با افتخار بگیم که بله موفق شدم… راهم رو پیدا کردم و دارم توی مسیر رسیدن به اون چیزهایی که واقعا دلم میخوادشون و با اونها زندگیم معنا پیدا میکنه، قدم بر میدارم…


 شناختن پتانسیلهامون و قدم گذاشتن تو مسیر رسیدن به اونهاست که اصل داستانه! 

اما متأسفانه تعداد کمی از ماها هستیم که درک میکنیم، برای رسیدن به این موفقیت باید جون بکنیم… برای بهترین ورژن خودمون شدن تلاش کنیم و حتی اگه لازمه برای رسیدن بهش، زجر بکشیم… 


دقیقا مثل اون لطیفی که این جمله ی معروف رو گفته:

باید چیزی رو پیدا کنیم که حاضریم براش بمیریم و اینقدر برامون ارزشمند باشه که شور و شوق زندگی کردن رو تومون بیدار نگه داره…

چیزی که وقتی بهش فکر میکنیم، لبخند به لبمون بیاد و بعدش خیلی سریع بتونه لبخندمون به یه خنده ی قشنگ و بچه گانه تبدیل کنه…

چیزی که با وجود تلاش و جان کندن برای رسیدن بهش، به جای اینکه پیر و شکسته بشیم، ما رو پر انرژی و جوان نگاه داره… 

چیزی که کودک درونمون رو پر شور حال نگاه میداره و کمک میکنه حتی توی ۸۰ سالگی هم احساس شور و نشاط و جوانی کنیم… 


همانطور که دکتر ویکتور فرانکل توی کتاب انسان در جستجوی معنا گفته: 

وقتی که چراهای زندگیت رو پیدا کردی، خیلی راحت تر میتونی راه حلهای مربوط به اونها رو هم پیدا کنی…


پس بشین فکر کن، ببین چیه که بهش خیلی اعتقاد و علاقه داری و آماده ای که براش تلاش کنی تا بهترین دنیا بشی؟

موفقیت اینه که با خودت به اون صلح درونی برسی (تکلیفت با خودت روشن باشه)

این که یاد بگیری که عاشق خودت باشی و با خودت مهربون باشی پایه و اساس هر نوع موفقیتی توی کار، روابط احساسی و در معنای کلی زندگی هستش… 

دیدن وقتی عاشق یکی میشیم، همه ش دنبال این هستیم که چیکار کنیم، خوشحالش کنیم؟‌

چیکار کنیم که لبخند به لبش بیاریم و با اینکار از دیدن حال خوب اون، خودمون هم حالمون خوب میشه؟ 

پس واقعا اگه میخوای موفق شی، باید عاشق خودت باشی و دنبال باش این حال خودت رو خوب نگه داری… 

یه موقعهایی که به خودت اجازه بده کامل نباشی… یه موقعهایی لازمه که بذاریم کودک درونمون حسابی واسه ی خودش کیف کنه…


یکی از موضوعاتی که خیلی بهمون کمک میکنه که حالمون خوب باشه، این هستش که حس کنیم، داریم به درد میخوریم… 

دیدین کسانی که برای برطرف کردن نیازهای اولیه شون به بقیه محتاج هستن، واقعا حالشون خوب باشه؟ 

یکی از راههایی که میتونه خیلی برای رسیدن به اون خودباوری و خود دوستی ای که همه مون بهش نیاز داریم، بهمون کمک کنه، اینه که راهی رو پیدا کنیم که با انجام دادن کاری، این حس درونمون بوجود بیاد که داریم یه کاری برای خانواده مون، جامعه مون، و در حالت کلی برای این دنیا میکنیم… 

این موضوع برای هر کسی یک معنی داره… اما چیزی که بسیار مهمه، این هستش که یه کاری بکنیم که باهاش به درد این دنیا و مردمش بخوریم… 

یکی معلمه و تمام تلاشش رو به کار میبره که دانش آموزان با کیفیت تری تربیت کنه… یکی با کارهای نیکوکارانه ش به نیازمندها و در اصل به آرامش بیشتر جامعه ش کمک میکنه… یکی دانشمند هستش و تمام تلاشش اینه که با یه کشف یا یه اختراع جدید بتونه زندگی رو برای همنوعانش آسانتر کنه… یکی با تمیز کردن طبیعت دنیا رو به جای بهتری تبدیل میکنه،‌ و در اصل هر کسی به یه شکلی میتونه به درد بخوره…

موفقیت اینه که آدم از طریق کیفیتها و موهبتهایی که بهش داده شده، بتونه جهان به جای ارزشمند تری تبدیل کنه و با انجام سخاوتمندانه ی این کارها، توی تعقیب و رسیدن به هدفهای خودش هم موفق تر باشه… 

  • تو برای اینکه حال بهتری داشته باشی و ورژن بهتری از خودت بسازی، چه کاری میتونی برای جامعه و این دنیا انجام بدی؟

*********************

موفقیت برای تو چیه؟

معنای واقعی واقعی موفقیت برای شما چیه؟ تا حالا بهش فکر کردی؟ درک شخصی خودت از موفقیت چیه؟ 

واقعا اگه بخوای بدون اون تعبیر و تفسیرها و ورژن های مختلفی که خانواده، جامعه، شبکه های اجتماعی و… که سعی دارن از موفقیت بهت بفروشن، موفقیت رو برای خودت معنا کنی؟ از دیدگاه شخصیت موفقیت چیه؟

میدونین چرا این سؤال رو میپرسم؟ 

چون متأسفانه توی اکثر ماها نهادینه شده که زندگی بقیه رو زندگی کنیم… 

اکثر ماها یاد گرفتیم که زندگی رو بر معنای تعاریفی که بقیه از دنیا دارن، زندگی کنیم… نسل ما دهه ۶۰ ها، از همون بچگی خانواده غیر مستقیم بهشون اجبار میکرده که اگه میخوای موفق بشی، باید دکتر یا خلبان بشی… نسل بعدی موفقیت رو توی پول و نسل بعد از اون موفقیت رو توی سریالهایی که پدر مادرها و پدر بزرگ، مادر بزرگهاشون دارن دنبال میکنن‌، شناخته اند… 

اما موضوع خیلی بزرگتره… همه ی ما با مهر و امضای خاص خودمون به این دنیا میایم… هر کدوممون با یه سری کیفیتهای خاص و متفاوت خودمون به این دنیا میایم و مطمئن باشید، تا باهاشون روبرو نشیم و اثر خودمون رو توی این دنیا به جا نذاریم، آروم نمیگیگیریمممم….

دلیل اینکه دکترهای متخصص، آدمهای فوق العاده ثروتمند، دانشمندهای بسیار زبده و حتی خانمها و آقایونی که خدا بچه های بسیار زیبا و سالمی رو بهشون هدیه داده، اما باز هم احساس خوشبختی و خوشحالی نمیکنن، اینه که هنوز نتونستن اون اثری رو که باید از خودشون توی این دنیا به جا بذارن… 

هنوز نتونستن مُهر خودشون رو به این دنیا بکوبن!

بله، هر کدوممون با موهبتهای منحصر به فرد خودمون به این دنیا اومدیم تا یه کاری انجام بدیم… یه چیزی بوجود بیاریم… یه موجی از خودمون توی این دنیا ساطع کنیم… 

موفقیت این نیست که داریم چیکار میکنیم… موفقیت اینه که وقتی داریم کارهایی رو توی این دنیا انجام میدیم، به کی و به چی تبدیل میشیم… موفقیت در اصل اینه که اجازه میدیم یا تصمیم میگیریم که فرآیند زندگی، ما رو به چی تبدیل میکنه و به نظر من، چقدر فوق العاده ست که توی فرآیند زندگی، مثل واکنشهای شیمیایی به کاتالیستهایی تبدیل بشیم، که خودشون توی واکنشها شرکت نمیکنن، اما با تغییر مسیر و سرعت واکنش، ضمن اینکه ماهیت خودمون رو فراموش نمیکنیم، با موهبتهایی که بهمون هدیه داده شده ن، روندها رو تسریع و تسهیل کنیم و کمک کنیم تا دنیا به جای بهتری تبدیل بشه و علاوه بر انتفاعات مالی که بوجود میاریم، با مفید بودن توی واکنشهای احساسی، کاری و اجتماعیمون، احساس موفقیت و خوشبختی رو هم تجربه کنیم… 

*********************

موفقیت این هستش که از لحاظ ذهنی، با موجودیت خودمون در آرامش باشیم… (خودمون رو پذیرفته باشیم… با همه ی اون چیزهای هستیم و نیستیم، خودمون رو عاشقانه دوست داشته باشیم… اینه که وقتی داریم مسیر افسانه ی شخصی خودمون رو طی میکنیم، از خودمون رضایت داشته باشیم و به خودمون افتخار کنیم)


موفقیت توسط اشخاص معنا میشه… و این به معنی هستش که موفقیت میتونه برای هرکدوممون یه معنا داشته باشه و چیزی که از نظر من موفقیت به نظر میاد، ممکنه از نظر یکی دیگه، اصلا اینجوری نباشه… 

برای خیلی از ماها توی زندگی، موفقیت صرفا توی شهرت و ثروت معنا نمیشه… 

برای خیلی از ماها، موفقیت یعنی تلاش شبانه روزی برای اینکه بتونن از خودشون انسان با کیفیت تری بسازن… 

برای خیلی از ماها، موفقیت اینه که کاملا اشراف داردن که آدم کاملی نیستن و ممکنه اشتباهاتی ازشون سر بزنه، اما در عین با تمام وجود، سعیشون رو میکنن، که از اشتباهاتشون درس بگیرن و با کار کردن رو خودشون بتونن، آدم با کیفیت تری از خودشون بسازن…

برای خیلیها، موفقیت اینه که بدون چشم داشت به دیگران کمک کنن…

برای همین خیلیها، موفقیت اینه که بتونن از خانواده و عزیزانشون به درستی مراقبت کنن و با احترام و به درستی باهاشون رفتار کنن…

و درنهایت، موفقیت اینه که بتونی شبها مثل یه بچه بخوابی چون خیالت راحته که اون روز رو در حالی به پایان رسوندی که یه اثر مثبت از خودت به جا گذاشتی و حتی یه کوچولو کمک کردی که دنیا به جای بهتری تبدیل بشه… 

پس اگه این حس رو نسبت به خودت داری، از این به بعد با پستی که از خودت توی شبکه های اجتماعی میذاری، یه #Success  هم پایینش بذار… اینکار در عین حال که یادآوری خوبی هستش، به اعتماد به نفس و عزت نفست هم کمک میکنه…

*****************

همه مون، بزرگ و کوچیک؛ ضعیف و قوی، همه و همه هر روزمون رو با انگیزه و آرزوی موفق شدن شروع میکنیم… 

و دوباره همه مون، برامون پیش اومده و پیش میاد که توی کارها و توی مسیر رسیدن به موفقیت، یه موقعهایی چکهای محکمی از روزگار میخوریم… 

اما تفاوت بین ما آدمها اونجا خودش رو نشون میده، که در برابر این چکهایی خوردیم و میخوریم، چه عکس العملی از خودمون نشون میدیم؟

به قول امیر تتلو توی آهنگش، اگه از در بیرونمون بندازن، دوباره تلاش میکنیم که از پنجره وارد بشیم؟

یا از درون تسلیم میشیم و میگیم، دنیا همینه دیگه و تصمیم میگیریم بریم تو نقش قربانی و بگیم من خسته شدم و دیگه کم آوردم و همه جا کم ظرفیتیمون رو داد بزنیم و تسلیم شدنمون رو بندازیم گردن دنیا؟!

************** feel like quitting


من میگم یه جوری تصمیم بگیر و عمل کن؛ یه جوری زندگی کن که اگه بیست سال دیگه به الان خودت نگاه کردی، دیگه از ته آه نکشی و ای کاش نگی و افسوس نخوری…

اگه تو پیشبرد یه کاری به مشکل خوردی و احیانا دلت تنبلی خواست و میخوای تصمیم بگیری ولش کنی؛ 

همه ی اونهایی که بهت گفتن نمیتونی و نمیشه رو به یادت بیار…

اگه خیالِ بیخیال شدن به سرت زد، یادت بیار برای چی شروع کردی! اون انگیزه و امید اولیه ت رو یادت بیار…

اگه فکر میکنی میخوای تسلیم بشی، یادت بیار که سختی هم مثل راحتی، موقتیه… اما همین سختی ها هستن که بزرگت میکنن و بزرگی ای که بر اثر از سر گذروندن سختیها بوجود میاد، همیشگیه…

اگه خیالِ بیخیال شدن به سرت میزنه، یادت باشه که درد و رنجی که امروز داری میگذرونی، قدرتی رو درونت بوجود میاره که فردا بهش نیاز داری…

همه ی ما دیگه حداقل یک بار در طول عمرمون تمرین بدنسازی انجام دادیم…

وقتی داریم وزنه میزنیم، عمدا داریم با فشاری که به عضله هامون میاریم، بخشی از تارهای عضلانیمون رو پاره میکنیم، تا بدنمون موقع بازسازی خودش، اون تارها رو قوی تر بسازه که دیگه جلوی همچین فشاری پاره نشن و با گذر زمان اینقدر این کار رو انجام میدیم تا به اون قدرت و حجمی که میخوایم، برسیم…

زندگی هم همینه، دقت کردین اونهایی که توی زندگی سختی بیشتری رو از سرگذروندن، انگار دیگه برای هر مشکل و موقعیتی آماده هستن؟

دیدین اونهایی که حسابی گرم و سرد زندگی رو چشیدن و آبدیده شدن، انگار یه لبخند همیشگی رو لباشون هست؟ 

چرا ماها سعی نمیکنیم از این آدمها یاد بگیریم؟ چرا سعی نمیکنیم از استقامات و تحملشون الگو بگیریم؟


اگه داری دوران سختی رو میگذرونی، یاد باشه که هر مقدار سختی رو که داری متحمل میشی، همزمان داره توی قوی تری رو میسازه… داره بدنت رو، داره ذهنت رو و در نهایت داره شخصیت سر سخت تری رو ازت میسازه… 


پس باز هم ادامه بده… نذار سختی ها متوقفت کنن… ادامه بده؛ این نیز بگذرد و این وضعیت هم موندنی نیست… اما این سختی و کم نیاوردن من و شماست که فرصت رشد و بزرگتر شدن و سر سخت شدن رو بهمون میده… 


این جمله های سمی رو تا حالا استفاده کردین؟

خیلی خسته م… خیلی سخته… خیلی شلوغم… هنوز خیلی زوده… خیلی استرس دارم و کلی مثال دیگه… 


اینها همه شون بهانه هایی برای انجام ندادن کار و ادامه ندادنهامون هستن… 

تو زبان انگلیسی دو تا واژه هستن به اسمهای Give in & Give up… 

Give up که به معنای همون بیخیال شدنه و رها کردنه… اما Give in وضعیت به مراتب بدتری رو توصیف میکنه… Give in  به معنای از درون تسلیم شدنه… متأسفانه ما آدمها، بازی رو اونجایی میبازیم که از اول از درون تسلیم میشیم… 

پس اگه خسته میشی و اجازه میدی که خستگی بهت غلبه کنه، داری در اصل وارد مرحله Give in و از درون تسلیم شدن میشی؛ مطمئن باش قدم بعدی درجا زدن و بعد بیخیال شدنه… 

اگه داره بهت سخت میگذره… فقط یادت بیار که لب پرتگاهِ سقوط به دره ی از دورن تسلیم شدن هستی و هیچکس نمیتونه تو رو توی دره هُل بده، غیر از خودت… 

اگه داری خسته میشی، یادت بیار که چقدر خودت رو دوست داری… یادت بیار که لیاقت این رو داری که بهترین ورژن خودت بشی و اگه بخوای، توانایی هات نا محدودن… 

اما اگه خودت رو دوست نداشته باشی، خیلی راحت خودت پرت میکنی به دره ی تسلیم شدن و بعد بیخیال میشی و مطمئن باش که مرحله ی بعد از بیخیال شدن، مرحله ایه که از خودت بدت میاد و یواش یواش میری که حتی نسبت به خودت هم بی تفاوت بشی…


الان بشین و با خودت دو دو تا چهار تا کن… کارهایی کردی که واقعا نشون بدن خودت رو دوست داری؟ یا نیاز داری که بیشتر روی خودت کار کنی، خودت رو بشناسی که بعد بیشتر خودت رو دوست داشته باشی؟

***********************

گرگی که روی تپه هست، هیچوقت به اندازه گرگی که داره از تپه بالا میره، گرسنه نیست…


توی مسیر زندگی، یه موقعهایی تنها میشیم و به تنهایی باید اون قسمت از مسیر رو طی کنیم… 

مطمئن باشید که سخت ترین مسیری که تو زندگی هامون طی میکنیم، اون مسیری هستش که مجبوریم به تنهایی ازش عبور کنیم… 

اما دقیقا همین مسیره که قوی ترین ورژن هر کدوممون رو ازمون میسازه… دقیقا، همین لحظات تنهایی سپری کردن پیچ و خمهای مشکلات هستش که بیشترین تأثیر رو روی ساخته شدن شخصیت قوی تری از ماها میسازه… 

برای همه مون پیش اومده یا پیش میاد که مجبور میشیم از پس یه سری سختیها به تنهایی بر بیایم و لطفا، حتما، اگه وارد این مرحله از زندگیتون شدین، یادتون نره که یه گرگ درون دارین و این گرگ به راحتی میتونه به تنهایی شما رو از اون شرایط سخت، از اون زمستان سرد زندگیتون، عبور بده… پس قوی باش و ادامه بده… 

این مسیر، مسیر سختی خواهد بود؛ اما مطمئن باش که مسیرهای سخت، همیشه به مناظر باشکوهی ختم میشن… 

مثل این قربانیان حرفه ای نباش، که همیشه منالن که دوستها و شرکا و خانواده شون تو سخت ترین شرایط زندگی تنهاشون گذاشتن…

قبیله ای به نام Maasai توی قسمتهایی از تانزانیا و کنیا زندگی میکنن که توی اون، شرط پذیرش پسرها به عنوان مردانی بالغ این هستش که این پسرها، باید به تنهایی برن و غذای یک شیر رو ازش بدزدن و برای قبیله هدیه بیارن… 

پس اگه توی زندگیت تنها شدی، یادت نره این هم قسمتی از مسیر افسانه ی شخصیته و باید پشت سرت بذاریش… 

گرگ درونت و فعال کن و مطمئن باش هر چقدر هم که سخت باشه، از پسش بر میای… ایمان داشته باش که این سختیها، به نتیجه ش میارزه… و اگه سرسختی و کیفیتت رو نشون بدی، آدمهای درست پیدا میکنن و بهت ملحق میشن… 

آدمهایی که با تویِ جدید هم کیفیت هستن و حتی به بالاتر رفتن کیفیت هم میتونن کمک کنن و دیگه یه گرگ تنها نخواهی بود…

از قدیم گفتن: گرگی روی تپه هست، هیچوقت به اندازه گرگی که در حال تلاش و بالا رفتن از تپه هست، گرسنه نیست…

پس هیچوقت توی زندگیت تسلیم نشو… هیچوقت برای اینکه صرفا توی یک اجتماع پذیرفته بشی، سطح توقعات و انتظاراتی که از خودت داری رو کم نکن و ازشون کوتاه نیا… 

جمعی که توش هستی، جمع باحالیه، اما جلوی پیشرفتت رو دارن میگیرن… کوتاه نیا و تنها ادامه بده… به زودی جمع با کیفیت تری رو پیدا میکنی، که حتی به بالاتر رفتن کیفیتها و پیشرفتت کمک هم میکنن… 

گرگی باش که همیشه بیشتر میخواد، همیشه میخواد بزرگتر شه، گرگی باش که همیشه تلاش میکنه بهترین ورژن خودش باشه… اگه کوتاه بیای و تبدیل به گرگی بشی که به همون تپه ای که ازش بالا رفته تبدیل بشی، به زودی کرکسها و کفتارهایی پیدات میکنن و به مرده خوری عادت میدن و در آخر خودت رو طعمه ی خودشون میکنن… 

فکر میکنین، چرا خیلی از ورزشکارها، هنرمندهای مطرح داخلی و بین المللی گرفتار اعتیاد و کلی گرفتاری دیگه میشن؟ چون اونها هم یه موقعی به همون تپه ای که از بالا رفتن قانع شدن و بعد اجازه دادن که انگلهای دور و برشون شیره ی جونشون رو تا آخر بمکن و بعد وقتی که دیگه چیزی برای عرضه ندارن، ولشون کردن… 

به نظرت بهتره که تنهایی توی مسیری که درسته و بهش باور داری قدم بگذاری، یا دنباله رو گله ای باشی که داره تو مسیر نادرست حرکت میکنه؟!

سرنوشت تو هم مثل همه ی آدمهای دیگه، توی دستهای خودته… پس برو و اگه لازمه یه موقعهایی تنهایی به سمتش بری، ادامه بده… مطمئن باش تنها نمیمونی… 

********************

موفقیت مسیری هستش که باید به تنهایی طی کنی… ممکنه جاده ی سخت و ناهمواری باشه… 

طی کردن این مسیر، کار هر کسی نیست… 

اونهایی که بلا نسبتشون مثل گوسفند از بقیه پیروی میکنن، هیچوقت واقعا اون خودِ واقعیشون رو نمیتونن بشناسن…

فقط و فقط اونهایی که شجاعت طی کردن مسیر افسانه ی شخصیشون رو دارن، میتونن پتانسیلهای واقعی خودشون رو بشناسن…

اونهایی که به تنهایی پرواز میکنن، قوی ترین بالها رو دارن… 

اونهایی که کم نمیارن و به تنهایی به مسیرشون ادامه میدن، تبدیل به با اراده ترین آدمهای دور و برشون میشن…

اما بقیه، همیشه و همیشه و برای اینکه دوام بیارن، نیاز خواهند داشت که بقیه کمکشون کنن… برای زنده مون، همیشه و همیشه به توجه دیگران نیاز دارن تا زنده بمونن…

اما وقتی مسیر افسانه ی شخصیت رو به تنهایی طی میکنی، دیگه با خودت به صلح میرسی و خودت رو قبول داری، دیگه به توجه و تأیید دیگران احتیاجی نخواهی داشت و همچنان به پیشرفت ادامه میدی… 

نمیگم، اونهایی که از کمک دیگران بهره میگیرن، آدمهای ضعیفی هستن، اما اونهایی که یه موقعی مجبور شدن به تنهایی توی مسیر زندگیشون قدم بردارن، آدمهایی بسیار قوی تر و خود ساخته تری میشن… 

پس اگه حس میکنی، توی اجتماعی هستی که درکت نمیکنن و برای اینکه بینشون جات بشه، باید از خودِ واقعی و کیفیتها و ارزشهات کوتاه بیای، کوتاه نیا… به راحت ادامه بده…

اگه به خودت باور داشته باشی، دیگه نیازی نداری که کسی بهت باور داشته باشه…

اگه خودت هوای خودت رو داشته باشی، دیگه حمایت کسی رو نیاز نخواهی داشت… 

و اگه واقعا اون زندگی ای رو که میخوای، زندگی کنی، وقتی حقیقت رو میگی، وقتی اون کسی و اون چیزی که هستی رو در آغوش میکشی، اون موقع ست که احترام و عشق واقعی دیگران رو به دست میاری… 

مردم عاشق اونهایی هستن که دل و جرأت و شهامت این رو دارن که خودشون باشن…

مردم عاشق اونهایی هستن که شجاعت این رو دارن که دنبال اون چیزی که دلشون میگه،‌میرن…

چرا؟ چون چنین کیفیتهایی نادر هستن… 

چرا؟ چون اکثر مردم، آرزوی این رو دارن که مثل این آدمها باشن و بتونن شجاعت این که مثل اونها رفتار کنن رو داشته باشن…

پس، برای خودت و جامعه و عزیزانت هم که شده، تو این کیفیتها رو توی خودت بوجود بیار… تو،‌ راه رو بهشون نشون بده… 

به راهت ادامه بده و خودت رو باور داشته باش… آخرش خوبه… 

وقتی خودت هستی و شجاعانه به راهت ادامه میدی، نه تنها به خودت انگیزه و انرژی میدی، بلکه الهام بخش خیلیهای دیگه که دارن از دور نگاهت میکنن هم، میشی… 

خیلی هامون مجبور بودیم به تنهایی به جنگ مسائل و مشکلات زندگیمون بریم و به همین دلیل، بعد از اون، یاد گرفتیم که خودمون تنهایی یه لشگریم و به تنهایی هم قدرت داریم… 

اون موقع ست که به خودمون میگیم… من قوی ام… بی چون و چرا… 

چون قدرت درونی ای رو بوجود آورده ام، که هیچوقت دیگه از بین نمیره… پس دیگه نمیشکنم…

بخاطر درد و رنجهایی که متحمل شده ام، تبدیل به آدم قوی تری شده ام… 

برای درگیری های که مجبور بودم به تنهایی باهاشون رو در رو بشم، الان شخصیتی رو دارم که خیلی ها دوست دارن، جای من باشن…

دیگه بیشتر قدر بقیه و موهبتهای زندگیم رو میدونم… بیشتر از همیشه قدرت این رو دارم که به بقیه محبت کنم و باهاشون همدردی کنم… 

یه موقعهایی مجبور بودم که تنهایی، توی تاریکی قدم بردارم، اما همین موضوع باعث شد تا آدم عمیق تری بشم… حالا دیگه خیلی راحت تر و شفاف تر موقعیتها و اطرافیانم رو میبینم و میشناسم… 

یه مواقعی مجبور بودم به تنهایی با چالشهای درونی ای که داشتم کنار بیام، اما حالا دیگه از پس هر چالشی بر میام… 


به اینی که شده ام، افتخار میکنم… 

افتخار میکنم که به سختیهای زندگیم فائق اومده م… افتخار میکنم که تسلیم نشدم… من به خودم به اینی که تبدیل شده ام، افتخار میکنم… 

افتخار میکنم که به خودم وفادار مانده ام و پشت خودم رو خالی نکردم… چون الان دیگه میتونم خودم رو، خودِ واقعیم رو زندگی کنم… 

همچنان که بقیه احترام میذارم و به خودم با دیده غرور و افتخار نگاه میکنم… 

اونهایی که به تنهایی پرواز میکنن، قوی ترین بالها رو خواهند داشت…

********************

وارن بافت، خداوندگار بورس و سرمایه گذاری آمریکا میگه: هر چی بیشتر یاد بگیری، بیشتر به دست میاری… 

اگه یه نگاه به زندگی استیو جابز، بیل گیتس، ایلان ماسک، اوپرا، مارک کوبان و خیلی از انسانهای مطرح بین المللی بندازیم، میبینیم که دلیل موفقیت این آدمها این هستش که درست از وقتشون استفاده میکنن؛ به این دلیل موفق هستن که تمام عمرشون در حال یاد گرفتن چیزهای جدید هستن… هر روز دنبال یاد گرفتن یه چیز جدید هستند… 

به عنوان مثال: 

وارن بافت یکی از ثروتمند ترین آدمها کره ی زمین، تقریبا روزی ۵ ساعت مطالعه میکنه… 

بیل گیتس هر هفته یک کتاب میخواند…

مارک کوبان، روزی سه ساعت مطالعه داره… 

اوپرا وینفری معروف که کلا دیوانه ی کتاب هستش…

میبینید؟ همه ی این آدمها جدا از نژاد و هوش و سطح اجتماعی ای که درونش پرورش پیدا کردن، یک ویژگی مشترک دارند؛

انسانهای موفق، هیچوقت از یادگیری دست نمیکشن…

تو زندگی همیشه پیش میاد که توی راهی که داریم میریم، توی کاری که داریم میکنیم و تو مسیر رسیدن به هدفهامون، با عدم موفقیت مواجه میشیم… 

چقدر شیک تر و قشنگ تره که به این عدم موفقیتها، از این زاویه نگاه کنیم که دنیا داره بهمون پیغام میده که داداش داری اشتباه میزنی! روندها و رویه هایی رو که داری، باید اصلاح کنی… خودت رو باید اصلاح کنی… 

و… اگه گاهی با عدم موفقیت مواجه میشیم (که متأسفانه بعضی از شماها بهش میگین، شکست) بتونیم از یه زاویه ی سازنده بهشون نگاه کنیم و باهاشون برخورد کنیم (که حتما یه ایرادی توی کار بوده که موفق نشدیم) میتونیم هر بار، باهوش تر و قوی تر به سمت هدفهامون قدم برداریم…

پس لطفا، طرز تفکری رو توی ذهنت نهادینه کن که بهت اجازه نده، باورت رو نسبت به خودت از دست بدی و کنار بکشی…

اگه بیخیال آرزوهات بشی، هیچوقت نمیتونی متوجه بشی که چقدر جای پیشرفت و بزرگ شدن داشتی…

هیچوقت به خودت شک نکن…

شک کردن به خودمون، خیلی بیشتر توی کشتن آرزوهامون تأثیر داره، تا موفق نشدن و به قول بعضی هامون شکست خوردن…

پس به خودت شک نکن و هر روز برای اینکه ورژن بهتری از خودت بسازی تلاش کن… 

داریم راجع به زندگی هامون صحبت میکنیم… دیگه چی میتونه مهم تر از این باشه؟

**********************

بیاین یه قرار با هم بذاریم! بیاید یه چالش بین خودمون برگزار کنیم‍ …

بیاید از همین امروز تصمیم بگیریم که شش ماه روی توانمندیهامون کار کنیم… بیاید به مدت شش ماه، بیشتر از اینکه حواسمون به دنیا باشه، حواسمون رو بیشتر به خودمون معطوف کنیم… بیاید ظرف شش ماه آینده، تصمیم بگیریم که خودمون رو درگیر حواس پرتی ها و حواشی زندگیمون نکنیم… بیاید به مدت شش ماه بیخیال هر چیزی که حواسمون رو از رسیدن به رؤیاهامون پرت میکنه، بشیم… 

اگه یه آرزو تو دلت داری، همینطور نشین و رؤیا پردازی کن… 

بلند شو و یه کاری بکن… یه موقعهایی فقط باید شروع کنی، فقط باید راه بیافتی… 

یه کاری کن… تماس بگیر و به اونی که قبولش داری، زنگ بزن… یه چیزی رو گوگل کن… یه چیز جدید یاد بگیر… 

برای اینکه زندگی بهتری برای خودت بسازی، اون کارهایی رو که باید بکنی رو بنویس… و شجاع باش و اونها رو انجام بده… 


بیاید همین امروز جایگاهمون رو مشخص کنیم و بگیم بسه دیگه… 

دیگه این وضع زندگیم رو نمیخوام… دیگه قبولش ندارم… 

بیاید هدفهامون رو بنویسیم و از یکی بخوایم که ما رو برای تلاش برای رسیدن بهشون، مسئول بدونه… (دقیقا، همینجاها نیاز داریم که یه آقا بالا سر داشته باشیم که ازمون حساب بکشه)

بیاید از این به بعد خودمون رو مسؤول اتفاقهایی که برامون میافته، بدونیم… 

بیاید از همین امروز بیخیال هر چیزی که ما رو از رسیدن به آرزوهامون دور میکنه، بشیم… به همه ی اون چیزهایی که رومون تأثیر منفی میذارن، پشت پا بزنیم…

بیاید از همین امروز نیم ساعت از وقت Instagram مون کم کنیم و به جاش نیم ساعت مطالعه کنیم… حوصله ی مطالعه نداریم؟ به جاش توی یوتیوب یا آپارات یه فیلم آموزشی یا مستند راجع به موضوعی که بهش علاقه داریم، ببینیم…


بیاید از امروز برای اینکه به آرزوهامون برسیم، سخت تر روی خودمون کار کنیم… سخت تر تلاش کنیم… به اون منفی بافهای دور و برمون ثابت کنیم که در موردمون اشتباه میکنن… 


بیاید از همین امروز به چشم یه انسان قوی به خودمون نگاه کنیم و با خودمون قرار بذاریم که یه ورژن بهتر و هوشمند تر از خودمون بسازیم…


بیاید از همین امروز، به جای اینکه صرفا حرف بزنیم، کار کنیم… برای بهتر کردن خودمون و زندگیمون تلاش کنیم…

بیاید با خودمون قرار بذاریم که از این به بعد کارِ خوب رو فقط برای نفس خوب بودنش انجام بدیم و راجع بهش با کسی صحبت نکنیم… بدون هیچ دلیلی با بقیه مهربان باشیم… 


بیاید بیشتر با خودمون خلوت کنیم… بیاید نه گفتنِ با افتخار رو تمرین کنیم…

نه به عادتهای بد… نه به آدمهای منفی باف… نه به کارهای اشتباه… 


بیاید از این به فقط حقیقت رو بگیم… 

بیاید از همین امروز تو مسیر افسانه ی شخصی خودمون قدم بذاریم… زندگی خودمون رو زندگی کنیم… 


بیاید یک هفته درِ دنیا رو به روی خودمان ببندیم و به خودمون و زندگیمون فکر کنیم و برای بهتر شدنِ خودمون برنامه ریزی کنیم…

برای تحقق رؤیاهامون برنامه ریزی کنیم…

مطمئن باش، هر کی باشی و هر سطحی از استعداد رو بهت هدیه داده باشن، بازم میتونی خودت رو بهتر کنی… 

دیگه به خودت بستگی داره که بخوای بهتر بشی یا نه…


از خودت بپرس:

آیا واقعا از زندگیم همینطوری که هست راضیم؟ 

آیا از جایگاهی که الان هستم راضیم؟

اگه در جواب، این سؤالها اذیتتون میکنن، پس باید بیشتر رو خودت کار کنی…

دست به کار شو… سخت تر و هوشمندانه تر از اونی که قبلا بودی رو خودت کار کن…


منظم تر باش… استانداردهات رو بالاتر ببر… بیشتر به خودت احترام بگذار… حد و مرزهات رو دقیق تر مشخص کن… 

به حواشی کمتر توجه کن… خوشبین تر باش… منفی بافی رو بذار کنار… 


فقط اونهایی که برای یه آینده ی بهتر تلاش میکنن، شانس اینکه آینده ی بهتری داشته باشن رو دارن… 

برای اینکه شروع کنی به تغییر چی لازمه؟ 

برای تحقق بخشیدن پتانسیل های واقعیت، چی لازم داری؟

چی لازمه که حس افتخار رو توی خودت حس کنی؟ چی لازمه که بتونی به بودن خودت، به تلاشهات، به اونی که بهش تبدیل شدی، افتخار کنی؟

فکر کن… دقیقا چی لازمه؟؟؟؟


لازمه که خودت رو دوست داشته باشی و به خودت، به وقتت، به بدنت، به موجودیتت احترام بگذاری… 

بعد لازمه که بخوای و اولین قدم رو برای بهتر شدن خودت برداری… از این به بعد دیگه راه خودش رو بهت نشون میده و فقط لازمه که متمرکز باشی، منظم باشی و شجاعانه به راهت ادامه بدی…


*************************


من، پوریا عبدی پور؛ 

تمام هدف و آرزوم توی رادیو کافه اینه که بتونم تو، دوست و هموطنم رو توی حال و جایگاه بهتری ببینم و به وجود نازنینت بیشتر افتخار کنم… 


پس لطفا


خیلی خودت رو دوست داشته باش


خیلی قدر خودت رو بدون


یه دونه بیشتر از تو، تو این دنیا نیست و حتما حتما لیاقت این رو داری که بهترین ورژن خودت باشی


تو…. بی نظیری…



فعلا